Verslag van het 13e humanitaire transport naar centrum “De Drie Engelen” in Slavonski Brod, Kroatië
De voorbereiding
De stichting Humaned heeft sinds begin 2008 geen opslagruimte meer. De opslagruimte in de oude brandweerkazerne in Zaandijk is helaas door brand verloren gegaan. Tijdelijk konden we daarna gebruik maken van twee lokalen in de oude school De Wegwijzer in Wormer. Deze school stond op de nominatie om gesloopt te worden. Tot die tijd mochten we hierin. Ideaal was deze ruimte niet, want als het regende, regende het ook binnen. Daarnaast werd er regelmatig ingebroken door de jeugd. Dit versnelde de sloop van het gebouw. Met het 12e transport van begin december 2007 was onze opslagruimte in De Wegwijzer voorbij.
Het afgelopen halfjaar is door ons druk gezocht naar een nieuwe opslagruimte, maar waar vind je die, als die ook nog eens gratis ter beschikking moet worden gesteld? Dit zou dan het einde van Humaned hebben betekend, maar we waren er nog niet aan toe om te stoppen!
Hans Uitdenbogerd, de voorzitter, begon erover op een vergadering in juni. Hij zei: “Wanneer maken we weer een ritje naar Kroatië? Ik zou dan en dan kunnen.” Tja, en wat doe je dan als bestuur? De anderen voelden het ook gaan kriebelen. Allen wilden ook wel weten hoe het zou zijn met het privédeel van het gebouw, waar de familie Duvnjak woont en waar voor de afbouw een groot bedrag door een sponsor is geschonken. Zouden ze erg opgeschoten zijn? Maar ja, hoe te komen we aan spullen, als we niet hebben kunnen inzamelen?
Er werd een datum bepaald, een (gratis) BE-wagen geregeld bij de fa. Veldhuizen in Groenekan, papieren klaargemaakt en overal werden de spullen vandaan gehaald! Een grote gever hierbij was De Baanderij in Gouda. Marina, bestuurslid, had natuurlijk ook weer zo haar adresjes waar van alles bleek te zijn opgeslagen! Met andere woorden: We hadden in heel korte tijd weer een volle vrachtwagen met goederen, bestemd voor het centrum, voor het ziekenhuis, bejaardenhuis, kindertehuis en om uit te lenen. Bovendien mochten we zolang gebruik maken van de schuur van mw. Stekelbos in Oterleek. Geweldig, al die goede gevers!
Zaterdag 19 juli zijn we met z’n allen gaan laden en zondag 20 juli vertrokken Walter van Abswoude en Arie Baak met de BE-wagen richting Kroatië (op zondag is er geen vrachtverkeer in Duitsland, dat rijdt heel relaxt). Marina Molenaars en Harma Baak gingen met de bus van Eurolines dezelfde kant op. Arie zou eerst niet meegaan, maar voorzitter Hans moest helaas verstek laten gaan wegens familieomstandigheden. Hij zou ons achterna komen met het vliegtuig!
De reis
Maandag 21 juli arriveerde onze bus (Eurolines) om 8.00 uur op de plaats van bestemming. Pastor Duvnjak had al twee ochtenden vanaf 5.00 uur op de bus staan wachten. Hij wilde niet dat wij op een onverlaten busstation zouden aankomen. De vrachtwagen had uren voor de grens moeten wachten en arriveerde maandagavond om 20.00 uur. De familie Duvnjak was blij dat iedereen vermoeid, maar gezond en wel op de plaats van bestemming was aangekomen. Lilian, zijn vrouw, had een voortreffelijke maaltijd gekookt in haar geïmproviseerde keuken, waar zij dagelijks voor mensen kookt.
Een aanrecht is er niet, alleen twee spoelbakken en een koude kraan. De bovenzijden van kastjes fungeren als aanrecht, allemaal op verschillende hoogte. Haar hele leven kookt ze al in dit soort keukens. Een van de doelen van deze reis is het kopen van een nieuwe keuken met de pastor en zijn vrouw. Alleen voor hen is dat nog een verrassing.
Dinsdag zijn we met de vrachtwagen naar de plaatselijke douane gereden. Een medewerker die ons al jaren ziet komen, behandelde onze papieren. Hij verwijderde de loodjes en keek even naar de lading. Die keurde hij nagenoeg ongezien goed. PFffft, altijd weer een pak van ons hart. Door de relatie die de pastor met deze douanebeambte heeft zijn er geen invoerproblemen.
Met veel vrijwilligers uit de kerk wordt de vrachtwagen leeggehaald. De ziekenhuisbedden worden door sterke mannen de kerkzaal in gedragen en gereden. Uiteindelijk stond de kerkzaal weer vol met hulpgoederen: o.a. 29 rollators en voldoende kleding en schoenen voor de komende winter. Er kunnen weer heel wat gezinnen gekleed worden.
De burgemeester van een grote plaats 300 kilometer van het Centrum “De Drie Engelen” vandaan heeft een beroep gedaan op de hulp van Duvnjak. Hij zocht een scootmobiel voor een man zonder benen. Walter heeft er één geregeld en deze voorzien van nieuwe accu’s (die zijn prijzig). Als je iets levert moet het goed zijn, anders hebben ze er nog niets aan.
Dinsdagavond kwam Hans na een vliegreis bij ons aan. Het bestuur van onze stichting was nu compleet . Onze sponsor heeft in december 2007 geld geschonken voor de afbouw van het privégedeelte van het centrum. Daar kon de elektriciteit van worden aangelegd door het hele pand.
Ook de woonlaag van de pastor en zijn gezin moest bewoonbaar gemaakt worden. Wij konden met eigen ogen zien dat deze opdracht geslaagd was. Met elkaar hebben we ook alle rekeningen nagekeken. Al het sponsorgeld was perfect besteed, er viel niets aan op te merken. Wij hadden nog 5000 euro achtergehouden. Dat wilden wij besteden aan een keuken voor deze woning. Als wij deze beslissing niet zouden nemen, zou er weer gekookt gaan worden op kastjes. Het geld kan de pastor tenslotte voor vele opbouwdoelen in zijn pand besteden. Na onze bespreking met de pastor over de te besteden sponsorgelden vertelden wij, dat wij de volgende dag een nieuwe keuken met ze uit zouden gaan zoeken. De pastor bleef in shock naar ons kijken. Lilian herhaalde: ‘Dat kan niet, dat is te duur!’
Wij vertelden dat dit het laatste sponsorgeld was dat we hen konden bieden. En dat zij, die voor zoveel mensen maaltijden klaarmaakt , een keuken verdient. In elk Nederlands huis staat een keuken, dus waar hebben we het over.
Woensdag aan het ontbijt stonden de tranen bij Lilian in haar ogen. Zij wilde geen keuken met ons uitzoeken, omdat haar eigen kastjes ook functioneerden en dat deze schenking te groot was om aan te nemen.
Tegen een club mensen als ons kon ze niets inbrengen. Wij zijn met z’n allen in hun woonplaats gaan kijken bij meubel-/keukenzaken.
Hier waren wij hevig teleurgesteld. Wat een ouderwetse spullen en wat een slechte kwaliteit! Daar wilden we ons goeie geld niet aan uitgeven.
Besloten om de volgende dag naar Varazdin te gaan. Dat is een moderne grote stad 300 kilometer richting huiswaarts, ten noorden van Zagreb.
Donderdag op tijd richting Varazdin gereden. Het regende al vanaf onze aankomst en op de snelweg wordt een temperatuur van 14,7°C aangegeven. Onze zomerkleding is nog niet uit de koffer geweest.
In Varazdin was inderdaad een fantastische keukenspecialist. Zij werken met hetzelfde computersysteem als wij. De kwaliteit van de keukens is goed en er is voldoende keus.
Nadat de keus van de keuken bepaald was, hebben we een verkoper gezocht. Deze vermeldde ons dat we een afspraak moesten maken voor een verkoop en dat we over drie dagen pas aan de beurt waren. Tja, soms sta je voor verrassingen. Wij vertelden dat we NU een keuken wilden kopen en morgen weer naar Nederland zouden gaan. En toen was er opeens wel een verkoper voor ons beschikbaar, die ook nog perfect Engels sprak.
Vijf uur heeft het al met al geduurd: het maken van de tekening en alle prijsafspraken. De keuken kwam op 10.000 euro en wij hadden máár 5000 euro. Nu snappen jullie waarom het zolang geduurd heeft. De keuken werd voor 5000 euro aan ons verkocht inclusief plaatsingskosten. Het is een keuken die in het land zelf gefabriceerd wordt en waar apparatuur in zit die ook daar geproduceerd wordt. Even mijn petje af voor Arie. Hij heeft zoveel van de prijs weten af te knokken.
De dag sloten we af met een heerlijk diner. De lunch hadden we door al dat keukengedoe overgeslagen, dus wij rammelden van de honger.
Vrijdag via een mooie route naar huis gereden. Vrijdagavond om 19.00 uur zaten we in Duitsland op het terras van een hotel in de zon.
Heerlijk die warmte, wat hadden we dat de afgelopen week gemist.
Zaterdagavond vermoeid, maar zeer voldaan thuis. Alle doelen waren behaald.
Dank aan allen die dit transport hebben mogelijk gemaakt.
Nog even speciaal voor degenen die brillen aan ons geschonken hebben. De arme mensen zoeken bij de pastor een montuur uit. Met dit montuur gaan ze naar de plaatselijke opticien. Die zet er glazen op de juiste sterkte in. Met veel geluk vinden ze een montuur met het juiste glas in de door ons meegebrachte dozen met brillen.
Harma Baak en Marina Molenaars