Bezoek aan Vlado

Lees mee met een passage uit het reisdagboek van Humaned’er Robin waarin hij een extra bezoek aan Vlado beschrijft. Samen met René van Stichting Kracht voor Kroatië zorgt Humaned voor menswaardige en persoonlijke hulp aan mensen in de eenzaamste gebieden van Kroatië. Ook aan Vlado.

‘Maandag 15 september 2025. We gaan naar Karlovac om wat tuingereedschap te kopen voor Vlado, ‘de man met de lege koelkast’ in Humanedjargon. Zijn koelkast is, in tegenstelling tot bij ons eerste bezoek, nu gelukkig niet leeg. Hij heeft vooral producten uit de regio en ook uit eigen tuin. Mijn vrienden van Humaned Paul en Marina hebben recent ook nog gezorgd voor een paar gevulde boodschappentassen.

We brengen wat huishoudelijke spullen naar binnen en geven Vlado een grasmaaier zodat hij zijn erf kan bijhouden. De 59-jarige man met een karakteristiek Kroatisch gezicht is gelukkig nog best zelfstandig. Heel veel keuze is er echter niet. Vlado’s straat lijkt op een schilderachtig dorpje bovenop een berg, maar is eigenlijk een spookstraat. Niemand woont hier nog. Vlado is alleen overgebleven in Filipovići.

Toen ik de auto uitstapte, viel me al direct de geur van brandend hout op. Ik weet dat veel van de mensen die we bezoeken op die manier hun huis verwarmen, maar het is vandaag drukkend warm buiten. De zon is een genadeloos pact aangegaan met de luchtvochtigheid. Waarom dan toch stoken? Op de binnenplaats van Vlado’s oude huis is het antwoord te zien. Vlado is rakija aan het stoken, wat typisch voor dit seizoen is. “Rakija jabuka? Šliva?”, vraag ik. “Kruška!”, zegt Vlado enthousiast. Tsja, ik ken maar twee woorden fruitkroatisch en daar zit deze helaas niet bij. René antwoordt dat het peer betekent en meteen krijg ik de perenoogst te zien.

Op stoeltjes voor zijn tijdelijke onderkomen wordt een glaasje ingeschonken van een wel erg scherpe fruitschaal. Zoals eigenlijk altijd bij onze bezoeken krijgen we iets terug. Daar vragen we nooit om, dat is de gastvrijheid en gulheid van de mensen hier. Ik ben dankbaar voor het glaasje dat Vlado voor me inschenkt, maar weet het al bij de eerste slok. Eigenlijk is het proces veel mooier dan het resultaat. De stookwolken onder de nazomerzon zijn een mooi authentiek schouwspel van zelfvoorziening. Hopelijk helpt de hulp Vlado vooruit naar een menswaardig leven en een stuk zelfvoorziening in het nieuwe huis. Deze nette, opgeruimde man verdient dat na de armoede, stilte en eenzaamheid van een afgebrand huis dat door de overheid slechts wordt vervangen door een onafgebouwd huis. Hajde, Vlado! Een nieuwe start.’