Reisverslag voorjaar 2003

Ja, we moesten weer een transport doen. Maar Bob, de secretaris van de stichting, wilde de schuur leeg houden! Hoe het kan verkeren. Langzaam liepen we vol. Om te gaan en Bob’s schuur.

Langzaam werden er meer mensen enthousiast en langzaam werd steeds sneller. Hadden we bij het voorlaatste transport alle rust om ons voor te bereiden qua suppen en papieren, moest dit nu door een nauw tijdgaatje.
Bob had drukke tijden op de zaak, een sterfgeval in de familie en de gezondheid liet te wensen over. Hans was druk met werk en toch wel wat ver weg, maar kwam zo vaak als mogelijk.

Het werden vier auto’s met grote aanhangers helemaal volgeladen met harde zaken: stalen bedden, stalen boilers, metalen krukken, ijzeren badliften, aluminium met titanium operatiekamerverlichting voor het ziekenhuis in Slavonski Brod. Maar ook zachte zaken: rubber handschoenen voor operatiedoeleinden, rubber zeiltjes, dekens, lakens, voedsel zoals rijst en onnoemlijk veel pakketten in de auto van Gerard, die al gauw bekend was als de sinterklaas uit Holland met de groene bus.
Stilstaan voor een stoplicht werd al gauw moeilijk voor Gerard; voordat ’t ie het wist ging er weer een pakket vandoor.

We hadden veel zakken bij ons (volgens Marina oude). Nee, kleding in vele vormen en voor verschillende doelgroepen. Het weeshuis, waar de kinderen als raven op de monstertjes doken uit een parfumeriezaak.
Er valt nog veel te doen, terwijl veel mensen vragen: “Is dat nog wel nodig?”. Het verzorgings- en bejaardentehuis had vele noden. Al was het moeilijk om van de directeur boven water te krijgen waar nu echt behoefte aan was. Het zal je baan maar wezen: geen geldmiddelen en geen manieren om daadwerkelijk aan de weg te timmeren en verbeteringen te bewerkstelligen. Er gaat in ieder geval met de volgende trip een internet-pc mee met een faxmodem.

De gesprekken zijn soms moeilijk zonder de taal te beheersen. Het heeft ook voordelen. Je kan makkelijker jezelf blijven en rustig doorgaan. De groep die erg gemêleerd was werd allengs hechter. Als er zich situaties gingen voordoen werden die ontzenuwd voordat ze zich konden ontwikkelen en manifesteren. En over het algemeen stilzwijgend. Leuk.
Mila vroeg op de eerste avond in het hotel Rozenhof iets over de zwakke punten van een elk en ieder te vertellen na de reis. Het bleek onmogelijk en onwenselijk. Eigenwijsheid met er tegenover toegeeflijkheid, passie met lankmoedigheid, frustraties werden omgezet in humor en ga zo maar door.

We werken aan een plan voor de stichting “De Drie Engelen”. Om zichtbaar te maken hoe ze zouden kunnen werken, hoe ze voor zichzelf duidelijk kunnen maken en naar buiten hoe waardevol het werk is dat gebeurt. Dat ze daardoor een plaats kunnen veroveren in de regio, waarbij de continuïteit gewaarborgd kan worden. De vraag (inmiddels gesteld) aan het Nederlandse Rode Kruis afd. Nieuwe Waterweg Noord (Schiedam t/m Hoek van Holland), of we de Mercedes-bus mogen hebben voor De Drie Engelen.

Hulp geven in de vormen die we deden en zullen blijven doen geeft hen de mogelijkheid dit te bewerkstelligen op de voor hen eigen wijze. We zijn allemaal blij dat er vanuit de groep nog drang bestaat nog wat voor de mensen te willen betekenen in Kroatië, sommigen met spullen, anderen met denk- en regelwerk (terwijl gewoon een sloot geld ook wonderen zou doen….).

Met deze groep ga ik zo weer! Wellicht kunnen we een transport regelen zonder deze keer zelf mee te gaan en de keer erop weer zelf het avontuur te zoeken. Dat zal wel najaar worden of zelfs tussen oud en nieuw.
Intussen zoeken naar kinderrolstoeltjes, hoog/laagbedden, twee wasmachines en drogers, een professionele mangel, 1.000 liter verf wit, een leverancier die de vloer voor de kinderafdeling wil doen enz. enz. enz. enz. enz. en af en toe wat werken.
Fijne dagen!

Hans Uitdenbogerd